سرزمین سیب و سرب (6) لوازم زندگی
ادامه سفرنامه در روز نهم مرداد1357 پس از آنکه معدن حسین آباد و لکان را خوب گشتیم، آقای محمدی ما را در روستای طیب آباد، جلوی منزل دایی مشهدی غلامرضا که در کوچه مسجد بود پیاده کرد. ناهار در منزل دایی حبیب، حسابی خوش گذشت.زن دایی با کمک ابوالحسن و ابوالقاسم پسرانش سفره را پهن کردند. بعد از ناهار، مثل لشکر شکست خورده هرکدام در گوشه ای نقش زمین شدیم و در همان حال، گپ و گفت هایمان نیز به طور رسمی آغاز شد. وقتی موضوع همکاری من با مرکز فرهنگ مردم رادیو مطرح شد،همه سر شوق آمدند و هر کس هرچه می دانست روی دایره می ریخت و من با دقت به ثبت قلمی آن ها می پرداختم. این دفعه موضوع کار ما لوازم زندگی و موارد انسانی بود : طبیّت یعنی سر و وضع واگیره یعنی نقشه قالی. گِن یعنی ریشه و گره زدن به قالی. کِرکید یعنی شانه ی قالی( کِرکید زدن یعنی شانه زدن به گره های قالی برای منظم کردن آن ها). پارچینه یعنی نردبان. قزقون / قزقول یعنی دیگ بزرگ . قزقونچه / قِزقولچه : دیگ کوچک. غَلبیر یعنی غربال . تِیجَه یعنی آبکش . کیزیلَه یعنی کوزِه . یَخدان یعنی صندوق. دیگیله / دو گولَه یعنی دیزی ، بُرمه. قِبِسینی یعنی سینی. سینی یعنی خمره کوچک ماست ، بَستو. لانجین یعنی تغار. کِشماله نام ظرفی سفالی است که برای خمیر کردن استفاده می شود. تاپو به محل نگهداری آردگفته می شود، سیلو. برنج پال به ظرفی گفته می شود که مورد استفاده آبکش کردن برنج است. رَفه یعنی طاقچه ی بالا. پی سوز یعنی چراغی سفالی که با پیه و چربی روشنایی می دهد. تومان ( تنبان) یعنی شلوار . چَرَغ چوروغ یعنی الاکلنگ. قوقو یعنی تاب بازی . تورو یعنی صورت . میی کَله یعنی مویِ سر. لِو یعنی لب . زوآن یعنی زبان . پِت یعنی دماغ . کینِ مِرک یعنی آرنج . گَدَ یعنی شکم. تِکِّ یعنی پهلو. جالیدن یعنی جویدن . خِطِل یعنی قلقلک و خطلو یعنی قلقلکی کووَ یعنی سرفه . چِل یعنی دیوانه. شِو نشینی یعنی شب نشینی شو چِراز یعنی تنقلات شبانه قِنج کردن یعنی لباس نو پوشیدن . پِوجار یعنی کفش . چِواشَه یعنی لنگه به لنگه ، تا به تا . نالی یعنی تشک بالِشم یعنی متکا. دِلِنگِوز یعنی آویزان دان دِرَه یعنی خمیازه . چَنگولَه یعنی نیشگون لقِّه یعنی لگد . کیچه در لهجه محلی یعنی کوچه . گُمَز یعنی گنبد. آغِل یعنی حیاط . درِ بون یعنی حیاط و اطراف منزل . طِیلِه یعنی طویله. دَریانَه یعنی پستو . تاپو / چیل یعنی انبان گندم و جو. کِندیلِه یعنی انبان کوچک ، جای نگه داری نان. دس با آب یعنی توالت ، مستراح چُریدن یعنی ادارار کردن چِل یعنی دیوانه. یَرَقان یعنی حرص و جوش. یرقان گرفتم یعنی حرص و جوش خوردم. تُرُمَه یعنی تلمبه . شام منزل وجیه الله بودیم و همان جا نیز خوابیدیم. 
نویسندگان وبلاگ :
احمد فرهنگ (@)[0]
محمد خاکی (@)[0]
حمید رضا مجیدی پور (@)[0]
شهدا زنده هستند و در نزد خدای متعال رزق و روزی می خورند. وجه مشترکی که با ما دارند این است که می توانند در دنیای ما شناخته شده باشند و یا اینکه غریب و ناشناخته باقی بمانند. شهید حسن خاکی،یکی از شهدای غریب ماست و بنا به دلایلی با شهید گمنام حکم یکسانی یافته است. پدر و مادر بزرگوارش به او پیوسته اند و هم اکنون پرونده اداری او دربنیادشهید ازنا(سربند) استان لرستان نگهداری می شود. مزار شریفش نیز در گلزار شهدای کاشان است. هیچ اثری از او در سایت های مربوط به شهدا دیده نمی شود. من شخصاً همه را زیر و رو کرده ام و به چیزی دست نیافته ام.اتفاقی در هیجدهمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران در اردیبهشت ماه 1384 به غرفه ی مرکزی بنیاد شهید برخوردم. در آن جا رایانه ای بودکه مشخصات کلی همه شهدا را در بر داشت. از سر کنجکاوی اسم شهید حسن خاکی را وارد کردم و به یک سری اطلاعات کلی از وی دست یافتم که با گستردگی بیشتری دربخش شناسنامه ی شهید در این وبلاگ قرار داده ام. حال تصور کنید،چنانچه مقرر باشد که از طرف بنیاد شهید ازنا برای او یادمان و مراسمی گرفته شود،لطف این کار در آن است که خانواده اش حضور داشته باشند پدر و مادرش که نیستند،بقیه ی فامیل نیز مهاجرت کرده اند.نتیجه آنکه در ازنا یادی از این شهید نمی شود. بنیاد شهید کاشان نیز بعید است در این زمینه قدمی برداردچون در نظام اداری در جایی که مدارک و پرونده و سابقه ای وجود ندارد،مسؤولیتی هم متوجه آن سازمان نیست.درکاشان خانوده های خاکی، مجیدی پور، خشایی، رضایی، قاسمی، صادقی ، حسن پور، فرهنگ، دیدار، باتمانی، اسماعیلی، زارعی و...به صورت سببی و یا نسبی با او نسبت یافته اند. شاید بسیاری از جوانان و افراد کم سن و سال فامیل او را نشاسند. من نیز تا سال 1359 که در کاشان بودم این شهید را گاه به گاهی که با پدر بزرگوارش از روستای روغنی خمین به کاشان می آمدند، زیارت می کردم. بعد از این تاریخ، برای خدمت فرهنگی به سیستان و بلوچستان مهاجرت کردم و دیگر توفیق زیارت او نصیبم نگردید. گفتنی است که هر وقت به کاشان می آمد بیشتر در منزل ما مستقر می شد و به همین سبب تعدادی عکس یادگاری از او داریم که در این وبلاگ از آن ها استفاده می شود.روحش شاد!(احمد فرهنگ)
- پایگاه خبری تحلیلی فرزانگان امیدوار
سدید کاشان
رهسپاریم باولایت تا شهادت
برادران شهید هاشمی- مهدی افشار
یامهدی
خاطره های علوم و فنون دریایی خرمشهر
ابیازن زادگاه من
عمو همه چی دان
««««««« کارنامه »»»»»»»
دهکده کوچک ما
اسرا
مردان خدا (شهدای دارالمؤمنین کاشان)
سروده های جدی عباس خوش عمل
سید رضا محمدی نوش آبادی
جاده خاطره ها
سروده های احمد فرهنگ
خادم الشهداء
|
|
